Jaarlijks blijven achter herinneringen, gekoesterd en broos
Verzameld door beweging… en door het oog van tijd
Wat jaarlijks aandient is het nieuwe, onbepaald en vormeloos
Verstrooid door de toekomst, de stad -nog- van oordeel bevrijd.
Het oude trok op in nevels en gleed weg in vergezichten
Het nieuwe roept vanaf de kade, vanaf de weg, het valt neer
Het zijn onbekende gezichten
Veel en immer meer.
Blikken slenteren verguld langs schoonheid in stenen gevat
Doesburg de militaire invasies ontgroeid
Er laven zich soldaten van het Dagje aan de stad
Herinneringen meegenomen vrij en geboeid.
Op onze grens, deze grens, de eigen grens van tijd en plek…
Gezichten, ronde gezichten, lange gezichten, bruine gezichten
Gedragen door plichten en een eindeloze reeks aan rechten
Dankbare dynamiek als voer voor de bard en zijn gedichten Waarin belangen zich verdedigen en elkaar bevechten.
De mens, natuur en stad zoeken balans op juiste voet
Opdat het nieuwe altijd weer het oude wordt
Zoals de speelse IJssel jeugdig wijze wilgen groet Zoals dit jaar al iedere dag gisteren heeft omgord.
De oude zon gedragen door nieuwe wolken
Ik wens deze bijzondere stad en zijn genoten
Inzicht en handreiking aan alle volkeren
Zoals niet wij, maar de balans en natuur besloten.
-Hamminkway-
Doesburg, Nieuwjaarsgedicht 2020
